มันก็แปลกน่ะที่นับวันสิ่งที่เราเรียนอยู่มันยิ่งตอกย้ำให้เรารู้ว่า มันไม่ใช่ตัวตนของเราเลยสักนิด เราทุกคนเรียนในคณะที่ตัวเองเลือกด้วยเหตุผลต่างๆนานา หางานง่าย ชอบ พ่อแม่อยากให้เรียน บลาบลา เมื่อก่อนก็เคยคิดเหมือนกันน่ะว่าถ้าเลือกคณะอะไรแล้วถึงไม่ชอบก็จะเรียนต่อไป พอมาตอนนี้ เอิ่ม...อยากซิ่วใจจะขาดแต่ทุกอย่างย่อมต้องทำด้วยความมีเหตุมีผลเพราะหากเราตัดสินใจทำอะไรลงไปนั่นก็ต้องดูผลที่ตามมาด้วยว่าจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะพ่อแม่โน่นนี่นั่น
เคยคิดว่าการอยู่กับอะไรที่ไม่ชอบจะเป็นเรื่องง่าย แต่พอเจอเข้าจริงๆ ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เรียนที่ว่ายาก+ไม่ชอบ==>ผลเลยกลายเป็นไม่ค่อยพยายาม ประมาณว่ามันไม่ค่อยมีแรงจูงใจให้เราอยากทำมันให้ดี ทั้งๆที่รู้น่ะว่าถ้าเราตั้งใจอ่านหนังสือเราก็ทำได้ แต่เหมือนกับพอใจเราไม่อยากจะทำ ร่างกายมันก็เหมือนเฉยชาไปสะงั้น (ดูเหมือนจะเป็นเหตุผลโง่ๆ ของคนโง่ๆเลยน่ะ อิอิ)
เคยมีอยู่เทอมนึงที่รู้สึกแย่มากๆ กับคณะที่เลือกภาควิชาที่เลือก จนมันรู้สึกแบบไม่อยากทำอะไร อ่านหนังสือไปก็แบบไม่เข้าสมองเลยทั้งๆที่ก็พยายามอ่านมันทั้งคืน วันแต่ละวันในตอนนั้นผ่านไปแบบช้าๆแล้วก็รู้สึกทรมานมาก พอสอบคะแนนออกมาก็เลยห่วย กลับมาร้องไห้ตาบวมก็หลายครั้งอยู่เพราะไม่รู้จะแก้ปัญหาให้ตัวเองยังไง ปรึกษาอาจารย์ ปรึกษาพ่อแม่ จนเค้าก็เริ่มเป็นห่วงเรา คะแนนเทอมนั้นก็แบบว่าเกรดลดวูบลงเหวไปเลย Y.Y เฮ้อๆๆๆๆ ถึงตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่คณะเดิมภาควิชาเดิม เรียนแบบเดิมๆ อย่างว่าถึงตอนนี้จะรู้ตัวดีว่าเลือกผิดไปแล้วแต่ก็มาไกลถึงขนาดนี้แล้วคงจะไม่ถอยกลับไปนับหนึ่งใหม่ เพราะมันคงจะเป็นการเสียเวลามาก พยายามทำใจให้ชินและก้าวต่อเพราะถึงไม่ชอบคณะนี้ยังไงก็ขอเอาใบปริญญามาให้พ่อแม่ชื่นใจก่อน ต่อจากนั้นเวลาที่เหลืออยากทำอะไร อยากอยู่กับสิ่งไหนค่อยว่ากัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น